20. Juli 2019

Thema

Spoken und Sung Word

Ort

Kosovo, Doberdol

Ziel

Überwindung von Dualitäten

20. Juli 2019

Thema

Spoken und Sung Word

Ort

Kosovo, Doberdol

Ziel

Überwindung von Dualitäten

Bujar Berisha, Teil von «Die Diebe», einem Kollektiv der Künste von Luzern, verbindet seine neue Heimat Schweiz mit seiner alten Heimat Kosovo durch dieses Projekt. Er lädt Menschen von beiden Zuhausen und allen Arten in sein Familiengut und Geburtsort ein, um genussvoll und gemeinsam die Auflösung aller Dualitäten zu erreichen.

Kreativität hat die Möglichkeit, ein Verständnis in allen Unterschieden zu erreichen. Das Ziel der ersten Ausgabe des Speak-Sprich-Shqipto-Festival ist es – zusätzlich dazu, dass es als Prototyp eines Festivals, das während vielen Jahren bestehen soll, funktioniert – die Unterschiede der Sprache in der Zeit zu erkunden, um mögliche Stolpersteine des Verständnisses anzuschauen und sie zu zerkleinern.

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.
For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Prend Buzhala

Kur keni hyrë në këtë derë këtu, ndoshta e keni vërejtur se këto dyer të këtij oborri mbajnë do vrima, do shenja. Ato, janë kujtesë e luftës. Janë dyer ku lufta i ka lënë gjurmwt e veta. Kjo shtëpi këtu që është, para luftës ka qenë dy katëshe dhe fshati Dobërdoll është djegur dy herë. Paramendoni nëse kjo familje do të qëllonte në këtë shtëpi çfarë do të kishte ndodhur, sepse këto anë këndej ka pas luftë dy vite të plota. Në familjen në të cilën jemi, po e marrim simbolikisht si familje që përfaqwson edhe kosovën me fatin e saj, edhe brezat e Kosovës me fatin që ka. Dikur, para shumë dekadash shqiptarët shpërnguleshin për dy arsye. Për arsye politike, të përndjekjes politike, për shkak se nuk ekistonte liria e atdheut, e fjalës, e përcaktimit politik, e bindjes etj, dhe për shkaqe ekonomike. Kështu që prindi i Bardhecit, Preka, ishte diku në fund të viteve 60-ta qw është larguar nga ky trull dhe ka shkuar të punoj në Australi e mandej edhe në Zvicërr. Atje kanë shkuar edhe Bardheci me të shoqën e vetë Borën. Ata shkuan të jetojnë në Zvicërr – Bujari, Besarti, Roza, Blerta dhe Valgjina, e deri te gjenerata e fundit, e katërta që janë të gjallë – Roni, Leka dhe Era. Jo krejt rastësisht i përmenda këta emra. Çfarë do të thotë kjo dhe pse ky festival këtu. Kur themi festival, e kuptojmë si fest – d.m.th një frymë kësaj radhe e artit. Edhe pse jemi në një truall familjar të vjetër dhe ja kam vënë emrin “Shumëzimi i atdheut dhe i vendlindjeve” – ky është fati. Kjo ka ndodhë kështu me Kosovën. Çka ka ndodhë me Kosovën, të gjithë e dimë atë histori, për të mos e përsëritur.

Nëse shtegu i shpëtimit – janë shkuar jashtë për shkaqe të përndjekjes politike, sot rininë e Kosovës, këto vale dallgë, fati e hedhi në një tjetër kërkim të rrugëdaljeve, nga  labirinthi i pasluftës, apo nga impakti me të ligun apo me djallin faustian. Atdheu përsëri përjeton hemoragjinë e derdhjes së qenies sonë jashtë vetvetes, jashtë truallit të lindjes. Kështu, njerëzit duke lëvizur në vete e bartin vetëm kujtesën për trollin e parë. Pra, kjo është ajo kujtesa për truallin e parë apo, për vendbanimet ku kanë jetuar. Bartin kujtesën për kulturën e parë burimore kombëtare apo për betejat dhe qendresën kundruall pushtuesit. Pra, njerëzit më shumë identifikohen sipas vendbanimeve të shpopulluara.

Fati ishte se në të kaluarën njerëzit lëviznin brenda territorit etnik shqiptar, por le të hedhim një sy në të sotmen dhe mund të shohim se si familjet shqiptare në botën e jashtme tashmë kanë krijuar botën atdhetare, të re, për pasardhësit e tyre dhe i kanë të shumëzuar nga disa atdhe dhe disa vendlindje sepse njerëzit gjenden në lëvizje të përhershme dhe në shpërngulje rutinore, ku ekzili dhe format tjera na janë bërë dhe fenomene të botës postmoderne. Por, e vërteta është se njerëzit gjithmonë gjatë shekujve kanë lëvizur, kanë ndërruar vendbanime, janë zhvendosur apo shpërngulur për shkaqe të ndryshme. Kërkimet për strehen e re tashmë e kanë krijuar edhe fenomenin modern të njeriut të pastrehë. Por nuk është aspak për tu çuditur përse pikërisht kujtesa nacionale si kjo e jona krijon hartën e vetë etnike dhe hartën e vetë të kujtesës nacionale dhe ato i ruan si amanet brezash. Ndërkohë, armiq që na kanë rrethuar dhe e kanë detyruar familjen shqiptare të jepet në kërkim edhe të një arketipi tjetër të ekzistencës, sikundër është ajo e mbijetesës, gjithsesi që qenia e tillë mbahet fortë dhe për arketipin e moqën të rënzhimit për truallin amë. Aty ku janë rrënjët, gjithmonë të kthehet edhe kujtesa.

Tash me artin, kulturwn, mikpritjen tradicionale shqiptare etj.

Lënda e tillë e kujtesës së kësaj qenie të rënzhimit të njeriut për trollin e tij, gjithsesi se do të ishte nje thesar hulumtimi për antropologët, kulturolgët e tjerë, por edhe letërsia na shfaq. Si lirik  apo si letërsi antropologjike. Po ende duan ta vjelin atë lëndë që e kanë burim përvojen jetësore dhe atë artistike, pra, aventurën e shkrimit. Nëse te mërgimtari takojmë përjetimet, ngjarjet dhe reminishencat e kësaj përvoje si thelb politik por edhe njerëzor gjithsesi, atëhere edhe tek mërgimtari apo secili krijues që vjen në Kosovën tonë, prandaj kjo është ajo që koha e sotme e përqetifikon si vetëdije moderne dhe e zgjuar jo vetëm si krijuese artistike, por edhe historike. E kanë një moto karakteristike që është bërë nga këta të rinj dhe quhet “Zvicrra në Kosovë”. D.m.th mos të harrojmë, shpesh unë e përmendi dhe them se një Kosovë e kemi në Zvicërr, një tjetër në Gjermani dhe një tjetër nëpër botë dhe gjithë këto Kosova, nganjëherë i bëjmë bashkë. Kësaj radhe edhe simbolikisht me të pranishmit këtu. Por edhe shfaqja në skenën e kohës me betimin më të bukur, me atë të lartësuarin në art, me trashëgimin si vazhdë shpirti. Duke qenë një familje arti, atëherë është e natyrshme që vetëdija qendrore edhe kësaj radhe të jetë vetë mërgimtari dhe krijuesi letrarë me dramën e tij jetësore, krijuese. D.m.th të vijet ajo lëndë që ka burim përvojën jetësore dhe artistike. Nëse të mërgimtarët takojmë atë përjetimin, ngjarjen, meditimet e kësaj përvoje si thelb të rrëfimit dhe krijimet, atëhere te krijuesi takojmë një mundësi tjetër, atë të krijimit të distancës objektive nga kjo përvojë. Nderimi e dashuria familjare shndërrohet në lidhje, në lidhje gjaku. Me familjen kulmohen vlerat më sublime, më të bukurat, bukuria e emocionit, mendja e bukur, bukuria e jetës. Krijuesi letrar polak Stanisllav …. mund të thoshte “Ju mund t’i mbyllni syt përpara realitetit, por jo përballë kujtimeve”. 

Nganjëherë, kur njerëzit gjenden në mese të ndryshme multigjuhësore, multikulturore siç është Zvicrr ku jetojnë me dhjetëra popuj, atëhere, a shfaqet këtu një dualizëm. Shfaqet qytetaria, ajo që është ndjesi por ku dmth fati historik i ynë ka dashur që ne të integrohemi atje. Mos të harrojmë edhe diçka tjetër se ne në Kosovë e përjetojmë ndryshe këtë distancë se ende e kemi të kufizuar të drejtën për të lëvizur. Janë ndoshta me dhjetëra, apo 70 përqind e kosovarëve qw nuk kanë qenë asnjëherë jashtë. Është fati i mirë që të tjerët mund të lëvizin lirisht këtu. Ne do ta fitojmë edhe atë betejë, nuk është fajtor populli ynë. Është e trishtueshme kur një Evropë thirret në vlerat e lirisë e vetë të jetë kampion i mohimit të të drejtës së lëvizjes për liri. Nëse e përkthejmë me një gjuhë tjetër i bjen ‘fashizëm, racizëm’. Në qace të caktuara unë nuk e besoj se gjithë këta njerëz që kanë ardhë këtu e dëshirojnë këtë racizëm e fazhizëm. Prandaj është arti ai i cili apelon për lirin e njerëzve, për lëvizjen e lirë. Edhe shqiptarët këtu, si qytetarët e Zvicrrës ta kenë atë tw drejtë dhe të luajnë jashtë, të këndojnë dhe të recitojnë jashtë. Ajo e drejtë tash për tash është e mohuar, dhe kjo është shumë e rëndë. Prandaj, arti nuk e pranon këtë izolim dhe këtë kafaz që e kanë shti Kosovën. Politika e ka bërë këtë. Populli nuk është fajtor, e as arti nuk është fajtor. Pse duhet ta shpallim artin kriminal edhe të mos lejojmë që të depërtojë diku tjetër. Prandaj, arti është sinonim i lirisë dhe sinonim i bashkimit, ashtu siç po ndodhë sot, ky bashkim. Uroj që po kaloni qaste të bukura.

Wenn du durch dieses Tor hier hereingekommen bist, ist dir vielleicht aufgefallen, dass diese Gartentore einige Löcher, einige Markierungen haben. Das sind Erinnerungen des Krieges. Es sind Türen, an denen der Krieg sein Kennzeichen hinterlassen hat.

Dieses Haus hier war vor dem Krieg zwei Stockwerke hoch und das Dorf Doberdol brannte zweimal. Stell dir vor, die Familie wäre in diesem Haus gewesen, was passiert wäre, denn in diesen Gegenden wogte der Krieg während zwei ganzen Jahren.

Wo wir nun sind, auf diesem Familienboden … sehe sie symbolisch als eine Familie, die Kosovo repräsentiert und sein Schicksal und die Generationen von Kosovo mit dem Schicksal, das sie hatten. Vor Jahrzehnten migrierten Albaner aus zwei Gründen. Aus politischen Gründen, Gründen der Verfolgung, da die Freiheit von Heimat, Rede, politischer Zugehörigkeit, Überzeugung etc. nicht existierte. Und aus ökonomischen Gründen.

Darum ging der Vater von Bardhec, Preka, gegen Ende der 60er Jahre von diesem Land weg und ging arbeiten in Australien und danach auch in der Schweiz. Bardhec und seine Frau Bora gingen auch dahin. Sie gingen, um in der Schweiz zu leben – Bujar, Besart, Roza, Blerta und Valgjina, und bis zur letzten Generation, die vierte, lebende – Ron, Leka und Era. Ich erwähne diese Namen nicht komplett zufällig. Was bedeutet dies und warum dieses Festival hier?

Wenn wir Festival sagen, meinen wir das als eine Festlichkeit, dieses Mal ein Durchatmen von Kunst. Und da wir auf einem alten Familiengrundstück sind und ich es «Die Multiplikation von Vaterländern und Geburtsorten» genannt habe – genauso ist es mit Kosovo geschehen. Was Kosovo passiert ist, wissen wir alle, um es nicht zu wiederholen.

Da der Weg des Überlebens – sie gingen aus Gründen der politischen Verfolgung ins Ausland, heute wird die Jugend von Kosovo auf anderen Wellen davongetragen, das Schicksal hat sie dazu geführt, nach anderen Wegen aus dem Labyrinth der Nachkriegszeit zu suchen, oder des Gegenüberstellens mit dem Bösen oder dem Faustischen Bösen. So leidet unser Vaterland wieder unter dem ausblutenden Verschütten seines Daseins durch sich selbst, weg von unserem Land der Geburt. Ach, das ist diese Erinnerung des ersten Landes oder der Niederlassungen wo sie lebten. Sie bewahren die grundlegende, erste nationale Kultur oder die Kämpfe und des Widerstands gegenüber dem Eroberer im Gedächtnis. Das heisst, die Menschen identifizieren sich stärker durch die verlassenen Niederlassungen als irgendwas anderes.

Glücklicherweise bewegten sich in der Vergangenheit Menschen innerhalb der Grenzen des ethnisch albanischen Territoriums. Doch lass uns einen Blick auf die Gegenwart werfen und wir sehen wie albanische Familien im Ausland bereits neue Heimaten für ihre Nachfahren erschaffen haben und sie haben vielfache Heimaten und vielfache Geburtsorte gemacht, da die Menschen in einem konstanten Zustand der Bewegung und in einer Routine der Migration sind, wo Exil und andere solche Formen zu Phänomenen unserer postmodernen Welt geworden sind. Doch, die Wahrheit ist, dass Menschen immer durch die Jahrhunderte migriert waren, Niederlassungen gewechselt, gezügelt oder migriert durch verschiedene Gründe. Das Streben nach neuem Schutz hat bereits das moderne Phänomen des heimatlosen Menschen geschaffen. Darum ist es auch nicht verwunderlich, warum gerade das nationale Gedächtnis wie das unsere seine eigene ethnische Landkarte erschafft und eine Gedächtniskarte und die als generationenübergreifendes Erbe behält. Gleichzeitig haben uns Feinde umzingelt und die albanische Familie zu einem Streben nach anderen existentialistischen Archetypen gezwungen. Gegensätzlich zu dem des Überlebens. Da ist es natürlich, dass eine solche Kreatur stark bleibt durch den antiken Archetypus der «sich nach ihrem Mutterland sehnenden». Wo die Wurzeln sind, dahin wird die Erinnerung ewig zurückkehren.

Nun mit Kunst, Kultur, der traditionell albanischen Gastfreundschaft.

Die Erfindung der Erinnerung einer solchen Kreatur, die sich nach ihrem Land sehnt, wird unvermeidlich zu einer Schatzkiste der Forschung für Anthropologen, andere Kulturwissenschaftler, doch auch Literatur. Lyrische und anthropologische Literatur.

Obwohl sie noch immer vom Baum derer pflücken wollen, die als Wurzel ihre Leben und künstlerischen Erfahrungen haben, ich meine, das Abenteuer des Schreibens. Wenn wir im Migranten Erfahrungen, Geschehnisse und Erinnerungen dieser Erfahrungen als ein politisches Zentrum doch auch als ein menschliches begegnen, bedeutet es, dass wir dem gleichen in jedem Migranten oder Künstler, der zu unserem Kosovo kommt, begegnen. Darum ist es die Sache, dass die heutige Zeit sich als modernes Bewusstsein festigen wird, das nicht nur artistisch und kreativ erwacht ist, sondern auch historisch.

Es existiert ein charakteristisches Motto, das geprägt wurde bei diesen jungen Menschen und es bedeutet «Schweiz in Kosovo». Es bedeutet, lasst uns nicht vergessen. Ich sage oft, dass wir ein Kosovo in der Schweiz haben, eines in Deutschland und andere rund um die Erde. Und all diese Kosovos, manchmal, kommen wir zusammen. Dieses Mal also symbolisch mit den Menschen hier versammelt, doch auch als das Erscheinen auf der Bühne der Zeit mit den schönsten Versprechungen: dem Erhobenen in der Kunst, dem Erbe als Furche in der Seele.

Da sie eine Künstlerfamilie sind, ist es natürlich, dass das zentrale Bewusstsein wieder das des Wandernden und Literarischen eines Lebens ist – kreatives Drama – welches versammelt, was aus der künstlerischen Erfahrung und der Erfahrung des Lebens entspringt.

Wenn wir in Migranten dieser Erfahrung, dieser Geschichte, den Reflexionen aufgrund dieser Erfahrung als ein Dreh- und Angelpunkt von geschichtenerzählen und literarischen Stücken begegnen, dann begegnen wir mit dem Kreierenden auch etwas anderem, der Schaffung von objektiver Distanz von ebendieser Erfahrung. Ehre und Liebe zur Familie werden zu einem Band, einer Blutsverwandtschaft. Die Familie ist der Gipfel von erhabenen Werten, der schönsten, der Schönheit der Empfindung, des wunderschönen Geistes, der Schönheit des Lebens selbst. Der polnische Autor Stanisllav würde sagen: «Du kannst deine Augen vor der Realität verschliessen, doch nicht vor der Erinnerung».

Manchmal, wenn sich Menschen in anderen mehrsprachigen und mehrkulturellen Umgebungen wiederfinden, wie in der Schweiz, wo duzende von Menschen leben, dann erscheint eine Art von Dualismus. Höflichkeit erscheint, diejenige, die zwar ein Gefühl ist, doch die aus unserem historischen Schicksal uns da integrieren zu müssen erscheint. Lasst uns was anderes nicht vergessen. In Kosovo nehmen wir diese Distanz anders war, da wir noch immer in unserer Bewegungsfreiheit eingeschränkt sind. Da sind duzende, vielleicht gar 70% der Kosovaren, die noch nie einen Fuss ausserhalb des Landes gesetzt haben. Es ist ein gutes Glück, dass andere frei hierhin kommen können. Wir werden diesen Kampf auch gewinnen, unsere Menschen sind nicht zu beschuldigen. Es ist schrecklich, wenn ein Europa, das sich seiner Werte der Freiheit lobt, zu einem Meister der Leugnung der Bewegungsfreiheit wird. Wenn wir es auf eine andere Sprache übersetzen müssten wäre das Faschismus, Rassismus. In bestimmten Bedingungen glaube ich nicht, dass diese Menschen die hierhin kamen diesen Faschismus und Rassismus wollen. Daher ist es die Kunst, die um die Freiheit der Menschen bittet, um Bewegungsfreiheit. Auch die Albaner hier, wie die Schweizer, das Recht zu haben im Ausland zu spielen, zu singen und zu rezitieren. Dieses Recht ist für den Moment verweigert, und es ist am schwersten zu tragen. Kunst akzeptiert diese Art von Isolation nicht, diesen Käfig, in den sie Kosovo gesteckt haben. Die Politik hat das gemacht. Die Menschen tragen keine Schuld, genauso auch nicht die Kunst. Warum sollten wir Kunst kriminell sprechen und sie verhindern, sich zu verbreiten? Im eigentlichen Sinne ist Kunst ein Synonym für Freiheit, ein Synonym für Einheit, wie dieses Zusammenkommen und Ereignis heute.

Ich wünsche euch eine schöne Zeit.

When you entered through this door here, you might have noticed that these yard doors have some holes, some marks. Those are memories of war. They are doors where the war left it’s mark.

This house here, used to be two stories tall before the war, and the Doberdoll village was burned twice. Imagine if the family was in this house, what would’ve happened, since in these parts, the war waged for two full years.

In the family grounds where we are, let’s take it symbollically as a family that represents Kosovo and it’s fate and the generations of Kosovo with the fate they had. Sometime decades ago, albanians migrated for two reasons. Political reasons, reasons of persecution, since the freedom of home, speech, political determination, conviction etc. did not exist, and for economic reasons.

As such, the parent of Bardhec, Preka, at the end of the 60-ties went away from this land and went to work in Australia and afterwards to Switzerland as well. Bardhec and his wife Bora went there too. They went to live in Switzerland – Bujar, Besart, Roza, Blerta and Valgjina, and up till the last generation, the fourth living – Roni, Leka and Era. I didn’t mention these names entirely by accident. What does this mean and why do the festival here? When we say Festival, we mean it as a “Festivity”, meaning a breath, this time, of art, and since we are on old family grounds and I named it “The Multiplication of fatherlands and birthplaces” – It happened like this with Kosovo. What happened to Kosovo, we all know, so as to not repeat it. 

As the path to survival – they went abroad for reasons of political persecution, today the youth of Kosovo is carried by different tides, fate has turned them towards looking for different ways out of the labyrinth of post-war, or the facing of evil, or the faustian devil. Our fatherland yet again suffers through the hemorragic spillage of our being from itself, away from our land of birth. Alas, this is that memory of the first land or, the settlements where they lived. They hold the memory of the primary, first national culture, or the battles and resistance vis a vis the conqueror. Meaning, the people identify more through the abandoned settlements.

Luck had it that in the past people moved inside the confines of the ethnic albanian territory, but lets take a peek at the present and we can see how albanian families abroad have already created a new home, for their descendants and they have made multiple homes and multiple birthplaces, because people are in a constant state of  movement and routine migration, where exile and other such forms have become phenomenons of our postmodern world. But, the truth is that people ever migrated through the centuries, have changed settlements, have moved or migrated for different reasons. The pursuit of new shelter has already created the modern phenomenon of the homeless man. As such it is no wornder why particularly national memory like this of ours creates it’s own ethnic map and memory map and keeps those as generational legacies. In the meantime, enemies have surrounded us and have forced the albanian family towards a pursuit of a different existencial archetype, as opposed to that of survival, it is natural that such a creature will remain strong through the ancient archetype of yearning for it’s motherland. Where the roots are, memory will return forever more.

Now with art, culture, the traditional Albanian hospitality.

The makeup of the memory of such a creature yearning for it’s land, inevitably will be a treasure trove of research for anthropologists, other culturologists, but literature too. Lyricists and anthropological literature.

Although they still want to pluck from the tree of those who as a source have their life and artistic experience, meaning, the adventure of writing.  If in the migrant we encounter experiences, happenings and memories of this experience as a political core but also as a human one as well, that means that we are going to encounter the same in every migrant or artist that comes to our Kosovo, that is why this is the thing that todays time will solidify as modern consciousness, that is awake not only as artistic and creative, but historic as well.

There exists a characteristic motto that was coined by these young people and it goes “Switzerland in Kosovo” It means, let us not forget, I often say that we have a Kosovo in Switzerland, another one in Germany, and others around the world, and all these Kosovos, sometimes, we get together. This time also symbollically, with the people present here today, but also the appearance on the stage of time with the most beautiful pledge, with the elevated one in art, with legacy as a furrow of the soul.

Being an artistic family, it is also natural that the core consciousness again this time around will be the migrant and the literary with his life – creative drama. Gathering that which springs from artistic and life experience.

If in migrants we encounter that experience, that story, the meditations upon this experience as a lynchpin of storytelling and literary pieces, then with the creator we encounter something else, the creation of objective distance from said experience. Honor and family love turns into a bond, a consanguinity. The family is the apex of sublime values, the most beautiful ones, the beauty of emotion, the beautiful mind, the beauty of life itself. The Polish Writer Stanisllav would say “You can close your eyes to reality, but not to memory”.

Sometimes, when people find themselves in different multilingual and multicultural environments such as Switzerland, where dozens of peoples live, then, a sort of dualism appears. Civility appears, the one that is a feeling but that sprung from our historical fate having us integrate there. Let us not forget something else, that in Kosovo we experience this distance differently since we are still limited in our freedom of movement. There are dozens, maybe even 70% of Kosovars that have never stepped foot outised the country. It is good luck that others can move freely here. We will win that battle too, our people are not to blame. It is terrible when a Europe that laudates on its values of freedom becomes a champion of denial for the freedom of movement. If we were to translate it into another language, it would be “fascism, racism’. In certain terms I don’t believe that these people that came here want this fasciscm and racism. Thus, it is art the one that appeals for the freedom of peoples, for free movement. The Albanians here as well, like Swiss citizens, to have the right to play abroad, to sing and recite abroad. That right is for now being denied, and it is most heavy to bear. Art does not accept this kind of isolation, this cage they put Kosovo in. Politics did that. The people are not to blame, neither is art. Why should we pronounce art as criminal and prevent it from going places? As such, art is a synonym for freedom, a synonym for unity, much like this gathering happening today.

I wish you a pleasant time.

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Hajdin Morina

Ditën e parë kur erdhem këtu për me planifiku këtë program, i pamë po ashtu plumbat në derë. Ato plumba ishin të drejtuar kundër njerëzve. Besoj se me këso aktivitete mund të arrijmë më shumë. Por, sdua të shtoj më shumë për shkak që krejtë fjalët i tha profesori im Prendi.

Dhimbja e dhimbjes

Ku është Shqipëria,

A është ujdhesë rrethë e rrethë me tokë të vetë

Në cilin qiellw atdheu mërdhinë

Në cilin plazh me borë

Cilin qiellw e prekin degët e trungut tonë

Jemi ngushtë, eshtrat na janë pirë, eshtrat në trup, eshtrat nën tokë

A lëndon Shqipëria, a kërkon lotët, e hisen e vetë në tokën e terrtë

Q’marinar pa yllë polar ja prenë krahët albatrosit në adriatik miku im

A mund të shkruajm mbi këngët e vejtwra, diçka të re, dicka të vërtetë

Dhimbje që na thejnë shpirtin

Kur atdheut diku i dhembë

Fytyrat e dëshmorëve

Pikëllimi saq i zverdhë

Kur lirisë, kur atdheut diku i dhembë

Kur lirisë, kur atdheut diku i dhembë

Dëshmorët kanë dhimbje

Në çdo pëllëmbë të plagës, në çdo krua të gjakut

Dhimbja e dëshmorëve ashtu si rënia e tyre

Është zjarrw diellor që nuk e lë atdheun

Që nuk e lë atdheun të mërdhi në asnjë stinë

Gurët e Gjergjit

Me gurët e tu, me të moçmit gurë

Bëmë murë, shtëpi e urë

Nga mendimi yt, nga dashuria jote e fisshme

Mbiu lulja që e mbollëm në shpirt

Dhe atdheut nuk ja vrasin fëmijët më

Në pikë të ditës, lulishteve të ëndrrës

Kur vumë në themelë gurët e tu, gurët e vitit 1443

Shtëpia nuk u dridhë më

Janë ngjitur me eshtrat e shqipërisë, ata gurë mbi Krujë

Dhe kjo liri në Shqipëri

Liria ime

Liria ime, je liri e gjakut tim

Mos u bish me fytyrat e autorëve

Liria ime të lutem je liri

Je liri e gjakut që ka mbëltuar shumë thellë në tokën time

Shumë lartë në qiellin tim të copëtuar, tërmeteve të robërisë

Liria ime, je liri e lumenjve të gjakut tim

Lind zogj të kaltër, kaltëroma qiellin përmbi kokë dhe qiellin përmbi borë

Liria ime je liri,

Liria ime digjma robërinë,

Gjithkund mes tokës dhe qiellit

Gjithkund nëpër shpirt

Liria ime, je liri e trimave që u vranë për ty

Liria ime, je liri

Letërnjoftimi im

Sipas shënimeve në zyrën e gjendjes civile në Ujmirë jam lindur me 15.12.1961

Xhaxhi Jonuz që i mbante shumë mirë datat më thoshte se jam lindur me 15.11.1961

Nëna më thoshte, biro të kam lindur dy javë pas shën mitrit

Ditë e hënë ishte ftohtë, ishte terrë

U gëzova shumë kur hyra në klasë të parë

Thosha librat kanë zbritur prej qiellit

Pos prindërve, mësuesve, njerëz të tjerë smë nxinte syri

Në Gjimnaz më mësuan mësues të mirë

Që e donin shqipërinë

Çuditërisht shpejtw e shpejtw, ata na lënë shqipërinë në zemër

Pastaj dikush në burg, dikush vdiq, dikush u sëmurë

E morëm vesh se Shqipëria nuk ish lojë fëmijësh

Në vitin 1980 në Prishtinë u bëra student i Shqipës

Përbesë, vetëm pse e doja shumë

Në vitin e parë të studimeve, në natën e së mërkurës me 11 mars në vitin 1981

Nuk bërëm gjumë në Prishtinë, digjeshim në përqafim të lirisë

Në 11 mars në 1982, në përvjetorin e parë të demostratave

Na vurën prangat rojat besnike të robërisë

Kur ishim në kulmin e magjishëm

Në dhomën më numër 11 në burgun e qarkut në Prishtinë

Peng më mbeti pranvera e vitit 1982

Nëpër zyrat e hetuesisë, shqip e serbisht më kanë torturuar

Shqip e serbisht ma kanë sharë nënën time dhe tuajën

Dhe dikush prej tyre sot në demokraci

Paskësha të drejtë, analist dhe ekspert i republikës të jetë

Do t’i sillja të dhënat e tija biografike

Për nderin e nënës dhe babait

Për emrat e fëmijëve

Për librat që lexova

Krejt në Shqipëri përpara do t’i sjellë

Nëse e deshta dje, nëse e dua sot, flet ajo vetë – Shqipëria

Ajo e moçmja që nuk ndryshon  – Shqipëria

Ajo zonjë që gjuhën shqipe e ka kufij që kur zoti e krijoj

Am Tag als wir hier ankamen um das Programm heute zu planen haben wir auch die Schusslöcher im Tor gesehen. Diese Schüsse waren auf Menschen gezielt. Ich glaube, dass wir mit dieser Art von Aktivitäten wie heute mehr erreichen können. Doch ich möchte nichts weiter hinzufügen, da mein Professor Prend bereits alles, was es dazu zu sagen gibt, gesagt hat.

Der Schmerz des Schmerzes

Wo ist Albanien,

Ist es eine Insel umgeben von seinen Ländereien

Unter dessen Himmel das Mutterland schlottert

An welchem Strand von Schnee

Welchen Himmel berühren die Zweige unseres Stammes

Wir sind kleinlich, unsere Knochen sind taub, in unseren Körpern, unter der Erde

Schmerzt Albanien, sehnt es sich nach Tränen, nach seinem Stück ausgedörrten Landes

Welcher sternenlose Segler stutzte die Flügel des Albatros’ über der Adria, mein Freund

Können wir etwas neues schreiben, über alte Lieder, etwas wahres?

Schmerzen, die unsere Seele zerschmettern

Wenn das Vaterland ächzt 

Die Gesichter der Gefallenen

Gelb gefärbt von Trauer

Wenn Freiheit und Vaterland ächzen

Wenn Freiheit und Vaterland ächzen

Die Gefallenen sind gequält

In jedem verletzten Zentimeter, jedem Vergiessen von Blut

Der Schmerz der Märtyrer, wie ihr Fallen

ein flackern des Sonnenlichtes ist, das das Zuhause nie verlässt

den Frost weghält zu jeder Jahreszeit

Die Steine von Gjergj 

Mit deinen Steinen, mit diesen uralten Steinen

Errichteten wir Mauern, Brücken und Zuhause

Von deinem Gedanken und ehrlicher Liebe

Entsprang eine Blume die wir in unsere Seele gepflanzt haben

Zu Hause töten sie die Kinder nicht mehr

Inmitten des Tages, durch Gärten der Träume

Wenn wir deine Steine ins Fundament trugen, die Steine von 1443

Das Haus hörte auf zu beben

Sie waren gepflastert mit den Knochen von Albanien, die Steine auf Kruja

So wie diese Freiheit in Albanien

Meine Freiheit

Meine Freiheit, die Freiheit meines Blutes

Sei nicht die Gesichter deiner Autoren

Meine Freiheit, bitte sei Freiheit

Du bist die Freiheit des Blutes, tief eingesickert in mein Land

Hoch hinauf zu meinem zerbrochenen Himmel, die Erdbeben der Gefangenschaft

Meine Freiheit, sei die Freiheit meiner Flüsse von Blut

Gebäre blaue Vögel und mache den Himmel droben und den Schnee blau

Meine Freiheit, sei Freiheit

Meine Freiheit, verbrenne meine Gefangenschaft

Durch die ganze Erde und den Himmel

Durch meine ganze Seele

Meine Freiheit, sei die Freiheit der Tapferen, die für dich gestorben sind

Meine Freiheit, sei Freiheit

Meine Identitätskarte

Nach den Aufzeichnungen des Zivilstandsamtes in Ujmira wurde ich am 15.12.1961 geboren.

Onkel Jonuz, der wirklich gute Aufzeichnungen führte, sagte mir immer, dass ich am 15.11.1961 geboren wurde.

Meine Mutter sagte mir immer: mein Sohn, ich gebar dich zwei Wochen nach St. Demetrius.

Es war ein kalter Montag, dunkel

Ich war sehr glücklich, als ich die erste Klasse begann

Ich pflegte zu sagen, dass Bücher vom Himmel herabgestiegen sind

Neben meinen Eltern kümmerten mich keine anderen Menschen

Abgesehen von meinen Eltern interessierte ich mich nicht für andere Menschen.

Ich wurde in der Schule von guten Lehrern unterrichtet.

Die Albanien liebten.

Seltsamerweise liessen sie Albanien rasch in unseren Herzen

Dann, einige im Gefängnis, einige starben, einige wurden krank

Wir lernten, dass Albanien kein Kinderspiel ist

Im Jahr 1980 wurde ich zu einem Studenten des albanischen in Prishtina

Ehrlicherweise nur, weil ich es so sehr liebe

In meinem ersten Studienjahr, in der Nacht vom Mittwoch, dem 11. März 1981

Wir schliefen nicht in Prishtina, wir verbrannten in der Umarmung der Freiheit

Am 11. März 1982, am ersten Jahrestag der Demonstrationen

Wir wurden gefesselt von den loyalen Wachen unserer Eroberer

Als wir auf dem Höhepunkt der Magie standen

In Raum 11 im Gefängnis der Gemeinde Prishtina

Mein Frühling 1982 wurde gefangen genommen

Von Ermittlungsämtern wurde ich auf albanisch und serbisch gefoltert

Sie verfluchten meine Mutter auf albanisch und serbisch, auch deine

Und einige von ihnen, heute in der Demokratie

Haben scheinbar das Recht, Analytiker und Experte der Republik zu sein

Ich würde seine Biographie bringen

Für die Ehre meiner Mutter und meines Vaters

Für die Namen der Kinder

Die Bücher die ich las

Ich werde sie alle zuerst nach Albanien bringen

Wenn ich sie gestern geliebt habe, wenn ich sie heute liebe, wird sie für sich selber sprechen – Albanien

Die uralte, unveränderliche – Albanien

Die Dame, deren Grenzen die albanische Sprache war seit der Zeit göttlicher Kreation.

The day we arrived here to plan this programme, we also saw the bulletholes in the door. Those bullets were targeted at people. I believe that with these kinds of activities we can achieve more. But, I don’t want to add anything else since my professor Prendi, already said everything there is to say.

The Pain of Pain

Where is Albania,

Is it an island surrounded by it’s lands

Under whose sky the motherland shivers

On which beach of snow

Which sky do the branches of our stem touch

We are miserly, our bones are numb, in our bodies, underground

Does Albania hurt, does it yearn for tears, for it’s piece of arid land

What starless sailor clipped the albatros’ wings over the adriatic, my friend

Can we write something new, over old songs, something true?

Pains that shatter our soul

 

When fatherland aches

The faces of the fallen

Yellowed by sadness

When freedom and fatherland ache

When freedom and fatherland ache

The fallen are pained

In every wounded inch, every gushing of blood

The pain of the martyrs, like their fall

Is a flare of sunlight that never leaves home

Keeping the frost away every season

 

The Stones of Gjergj

With your stones, with those ancient stones

We raised walls, bridges and homes

From your thought, and honest love

Sprung a flower we seeded in our soul

They don’t kill the kids back home anymore

In the middle of the day, through gardens of dreams

When we put your stones in the foundations, the stones of 1443

The house ceased to shake

They were plastered with the bones of Albania, the stones on Kruja

As was this freedom in Albania

My Freedom

My freedom, the freedom of my blood

Don’t be the faces of your authors

My freedom, please be freedom

You are the freedom o blood seeped deep into my land

Up high towards my shattered sky, the earthquakes of captivity

My freedom, be the freedom of my rivers of blood

Give birth to blue birds, and make the sky overhead and snow blue

My freedom, be freedom

My freedom, burn my captivity

All through the earth and sky

All through my soul

My freedom, be the freedom of the brave that died for you

My freedom, be freedom

 

My Identification Card

According to the records of the Civil Registry in Ujmira I was born in 15.12.1961

Uncle Jonuz who kept really good records used to tell me that I was born 15.11.1961

My mother used to tell me, my son, I gave birth to you two weeks after St. Demetrius

It was a cold Monday, dark

I was really happy when I started the first grade

I used to say that books descended from the heavens

Aside from my parents, I cared not for other people

I was taught by good teachers in high school

That loved albania

Strangly, they left Albania in our hearts swiftly

Then, some in prison, some died, some got sick

We learned that Albania was no childrens game

In the year 1980 in Prishtina, I became a student of Albanian

Honestly, just because I love it so much

In my first year of studies, on the night of Wednesday on 11th of March in 1981

We did not sleep in Prishtina, we burned in the embrace of freedom

On the 11th of March in 1982, on the first anniversary of the demonstations

We were cuffed by the loyal guards of our captors

When we were on the apex of magic

In room 11 in the Prison of the municipality of Prishtina

My spring of 1982 was taken hostage

Through investigation offices, I was tortured in Albanian and Serbian

They cursed out my mother in Albanian and Serbian, yours too

And some of them, today in democracy

Has the right apparent, to be a republics analyst and expert

I would bring his biography

For the honor of my mother and father

For the names of the children

The books I read

I will bring them all to Albania first

If I loved her yesterday, if I love her today, she will speak for itself – Albania

The ancient unchanging one – Albania

The dame whose borders were the Albanian language since the time of divine creation.

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Jehona Gashi

Gjithçka që jetohet përmes brezave ajo mbetet e pashlyeshme. Kështuqë, shumë mirë që iu është ofru bashkvendasve të mi një festival të tillë kulture që ka me frymu edhe ma tutje.

Më mori për dore Princesha Argjiro

Dhe nëpër historinë tonë, filluam bashkë një gjiro

Shteg më shteg i lirisë, lodhja na kaploj shumë

Nga faqet e historisë rridhte gjak si lum

Më të thella ishin plagët e Gjergj ElezAlisë

Tutje faqeve të legjendave të dehura prej rakisë

Gjyshja ime ndjerw, i past shpirti dritë

Po ja mjekonte plagët me të gjitha bestytnitë

Motra e mirë Argjiro, më lëmonte me dorë ballin

Zjarrmia që më kishte kapur, po digjte edhe malin

Ato plagë të Gjergjit janë plagë të atdheut tim

Një nga një i mora i vura në përqafim

Një libër me vargje nisa për plagët në përqafim

Më puthi princesha, historia skishte mbarim

Dhe nënë terezën thirra, të bekonte nga vargjet e mia

Si duan poetët e vërtetë, le të bëhet Shqipëria

Nënë plagë, nënë strofa për simbolikë nuk po mendoja

Po, me balsamë plagët, një nga një ti shëroja

Ja si bien gjethet

Një nga një gjethet mbulojnë lëndinën

Është kohë e tyre ato e dinë stinën

Fër fër si fluturat në horizont fluturojnë

Disa janë vonuar ende po vallëzojnë

Disa të tjera kanë zbritur për një orë

Mbi flokë të qupave kanë thurur kurorë

Disa të tjera ende rrinë në pemë

Zgjojnë njëra tjetrën gjumi i kishte zënë

Drini i bardhë drini i zi

Ky Drini i Bardhë ai Drini i zi

Janë dy vëllezër të mirë në të bukurën Shqipëri

Drini i bardhë një natë e kishte parë një ëndërr të keqe

Sa që kishte ndërruar njgyrën në ato mijëra mijëra leqe

Në gjumë të thellë një ditë i ziu se çkishte trretur

Por emri i njejtë prapë i kishte mbetur

Nuk zihën për ngjyrat

As kur i turbullon shiu

Por, ndihen keq shpeshë se kush mbeti më i riu

Mes valëve, dallgëve, fushave, ngërgjave dhe luginave të atdheut

Lidhin tokat e shqipeve me amanetin e Skëndërbeut

Muzeu arkeologjik

Në muze ruhet koha e vlerave të vërteta arkeologjike

Një skelet i lashtë i lirë që vjen nga koha antike

Tutje, skeletit njerëzor

Një statujë neoliti buzëqesh

Një qupë e skuqur në fytyrë një fustan përpiqet ti veshë

Në dhomkat e tjera muzeore që kishin më shumë ndriqim

Muzeu po ruante me xhelozi një parmen të gjyshit tim

Tutje në fund të korridorit,

Kali i trojës po hante kokrrat e tagjisë

Trokolinte pa luajtur nga vendi e me hingëllima thërriste kohën e tradhëtisë

Të gjitha reliktet e tjera rrinin radhë e radhë

Ashtu siç kanë ardhur nga historia

Më dukej se shpata e Gjergjit më pyeste se a mos po më kërkon Shqipëria

Po merakun tim askush nuk e dinte

Që më zinte nga një ide

Edhe këto vargje të mia të varëshin në atë muze

Ligjerim i kallirit të grurit

Rënduar rëndë me bukë

Drejtë trupin vështirë kam ta mbajë

Të vi korriku sa kaq dua

Bashkë me një autokombajë

Nuk kam fare dert për besë

Që zogjtë më marrin nga një kokërr grurë

Po kam hallw të madh ta dini

Të mbajë peshë, sa mban një urë

Korriku erdhi më shpejtë se ngaherë

Kalliri ligjerimin përfundoj

Ra nga drapi me mijëra herë

Festa e bukës filloj

Zogjtë tufa tufa ulëshin në arë

Hapën derën dhe hambarët

Fëmijët valë e valë ngarendin të dilnin të parët

Festa e bukës vazhdoj edhe natën

Fëmijët bënin dritë me fenerë

Kënga e vallja shkonin tutje

Pa shka që kishte edhe poterë

Fole zogut tim

Besoj se mbani mend nga mësimet në abetare

Unë isha ai zogu që trokiste në dritare

Dimër i rëndë ishte, jashtë bënte acar

Pa grurë ishin fushat, me dry ai hambar

Që atëhere i bëra fole zogut tim për çdo stinë

Edhe kur është në shtegtim

Unë kërkoj për të grurë, e ai për mua liri

Kur flen njeri, tjetri bënë roje në shi

E tani që po nisemi në rrugën e poezisë

Bashkë me zogun tim jemi pushtet i gjithësisë

Alles, was durch die Generationen gelebt wurde, kann nicht gelöscht werden. Darum ist es sehr gut, dass diese Art von kulturellem Festival unseren Landsleuten, die weiterleben, offeriert wurde.

 

Prinzessin Argjiro nahm meine Hand

Und wir spazierten durch unsere Geschichte

Strasse nach Strasse von Freiheit wurden wir sehr müde

Blut wie ein Fluss, der aus der Geschichte floss

Tiefer waren die Wunden von Gjergj Elez Alia

Jenseits der raki-trunkenen Seiten der Legende

Meine verstorbene Grossmutter, ihr Seele sei gesegnet

Behandelte seine Wunden mit allem Aberglauben

Die gute schwester Argjiro spreizte meine Stirn

Das Fieber, das mich erfasste, erfasste auch den Berg

Die Wunden von Gjergja sind die Wunden meiner Heimat

Ich nahm sie eine nach der anderen an die Brust

Ich begann ein kleines Buch mit Versen für sie

Die Prinzessin küsste mich, als die Geschichte zu einem Ende schmolz

Ich rief nach Mutter Theresa, um meine Verse zu segnen

Wie es richtige Poeten wünschen, lass Albanien sein

Unter Wunden, unter Versen, dachte ich nicht an Symbolik

Ich heilte deine Wunden mit Balsam, eine nach der anderen

Wie die Blätter fallen

Eines nach dem anderen bedecken die Blätter die Lichtung

Es ist ihre Zeit, sie kennen die Jahreszeit

Flatternd, wie Schmetterlinge am Horizont

Einige von ihnen sind spät dran, tanzen noch immer

Einige von ihnen fielen für eine Stunde

Auf den Haaren von Mädchen machten sie eine Krone

Einige bleiben an den Bäumen

Einander aufweckend, sie schliefen ein

White Drina black drina

Dieser weisse Drina, der andere, der Schwarze

Zwei Brüder in schönstem Albanien

Der weisse Drina hatte eines Nachts einen Albtraum

So sehr, dass er seine Farbe tausendfach wechselte

In Tiefschlaf fiel der Schwarze eines Tages

Doch hatte er den gleichen Namen

Sie streiten nicht um die Farbe

Nicht einmal, wenn der Regen sie stört

Ach, sie fühlen sich schlecht darüber welcher jünger bleibt

Inmitten der Wellen, Brüche, Hügel, Schluchten, Täler der Heimat

Verbindung der Ländereien mit dem Erbe von Scanderbeg.

Archäologisches Museum

Das Museum hält die Zeit der wahren archäologischen Werte fest

Ein altes, freies Skelett, das aus antiker Zeit stammt

Ausserdem das des menschlichen Skeletts

Eine neolithische Statue lächelt

Ein errötendes Mädchen versucht, ihr ein Kleid anzuziehen.

In verschiedenen Räumen des Museums mit mehr Beleuchtung

Hielt das Museum den Pflug meiner Grossvaters mit grossem Eifer

Unten am Ende des Ganges

Das trojanische Pferd ass Futterstücke

Trabend, ohne sich zu bewegen, die Zeit des Verrats wiehernd

Alle anderen Relikte waren in Reihen und Reihen aufgestellt

Dem Weg, den sie durch die Geschichte kamen

Ich dachte, dass das Schwert von Gjergj mich fragte, ob Albanien nach mir fragt

Doch niemand kannte meine Sorgen

Die von der Idee kamen

Dass meine eigenen Verse in diesem Museum hängen sollen

Predigten von Weizen 

Von Brot allein platzend

Empfinde ich es als schwer, gerade zu stehen.

Wie sehne ich mich nach dem Juli

Zusammen mit einem Motorpflug

Ich habe überhaupt keine Sorgen, ich schwöre,

Dass die Vögel ein paar Körner nehmen

Aber ich habe eine grössere Sorge

Die so viel Gewicht hat wie eine Brücke

Der Juli kam schneller als je zuvor

Weizen hat seinen Vortrag beendet

Er fiel in die Sichel, tausendmal

Der Jahrmarkt des Brotes hat begonnen

Und Vögel sanken in Trauben auf die Felder

Öffnen ihrer Tore und Scheunen

Die Kinder rannten, um die Ersten an der Reihe zu sein

Der Jahrmarkt des Brotes ging bis in die Nacht hinein

Und die Kinder zündeten ihre Fackeln an

Lied und Tanz waren überall

Also was, dass es ein bisschen Lärm war

Ein Nest für meinen Vogel

Ich glaube, du erinnerst dich an die Lektionen in der Grundschule

Ich war der Vogel, der an das Fenster klopfte

Es war ein strenger Winter, draussen war es eiskalt

Die Felder waren ohne Weizen, Schloss und Schlüssel an den Scheunen

Seitdem habe ich zu jeder Jahreszeit ein Nest für meinen Vogel gebaut

Auch wenn er auf Wanderschaft war

Ich suche Weizen für ihn, ein Er für die Freiheit für mich

Wenn einer schläft, hält der andere Wache im Regen

Und jetzt, da wir uns auf den Weg der Poesie machen

Zusammen mit meinem Vogel sind wir Eroberer des Universums

Everything that is lived through the generations cannot be erased. As such, it is very good that this type of cultural festival was offered to our compatriots that will live on further.

 

Princess Argjiro took my hand

And through our history, we took a walk

Road after road of freedom, we grew very tired

Blood like a river poured from history

Deeper were the wounds of Gjergj Elez Alia

Beyond the rakia-drunk pages of legend

My deceased Grandmother, bless her soul

Was medicating his wounds with all superstitions

The good sister Argjiro, stradled my forehead

The fever that took me, took the mountain too

The wounds of Gjergja are the wounds of my homeland

I took them to breast one by one

I started a small book of verses for them

The princess kissed me, as history melted to an ending

I called upon Mother Theresa, to bless my verses

As proper poets want, let Albania be

Under wounds, under verses, I did not think of symbollics

I healed your wounds in balm, one by one

 

How the Leaves Fall

One by one the leaves cover the glade

It’s their time, they know the season

Fluttering like butterflies in the horizon

Some of them are late, still dancing

Some of them descended for an hour

Upon the hair of girls they made a crown

Some still remain on the trees

Waking each other up, they fell asleep

 

White Drina black drina

This White Drina the other the Black

Two Brothers in most beautiful Albania

The White Drina had a nightmare one night

So much so that it changed it’s color a thousand times

In deep sleep the Black one had fallen one day

Yet he carried the same name

They don’t fight over color

Not even when disturbed by the rain

Alas, they feel bad about which one remains younger

Amidst the waves, breaches, hills, gorges, valleys of the homeland

Connecting the lands with the legacy of Scanderbeg.

 

Archaelogical Museum

The museum keeps time of the trye archaelogical values

An ancient free skeleton that comes from ancient times

Further, that of the human skeleton

A neolithic statue is smiling

A blushing girl tries to put a dress on it

In different rooms of the museum with more lighting

The museum held my grandpas plow with great zeal

Down by the end of the corridor

The Trojan Horse was eating pieces of feed

Trotting without moving and neighing the time of betrayal

All other relics were lined up in rows and rows

They way they came through history

I thought that the Sword of Gjergj was asking me, if Albania was asking for me

Yet nobody knew my worry

That came from the idea

That my very verses shall hang in that museum.

 

Preachings of Wheat 

Bursting on bread alone

I find it hard to stand up straight

How I long for July

Together with a motor plow

I have no worries at all, I swear,

That the birds take some kernels

But I have a bigger worry

That carries weight as much as a bridge

July came faster than anytime before

Wheat has ended it’s lecture

It fell to the sickle a thousand times

The faire of bread has started

And birds descended the fields in bunches

Opening their dors and barns

The kids were running to be first in line

The faire of bread continued into the night

And the kids had their torches alight

Song and dance were all around

So what that it was a bit of noise 

 

A nest for my bird

I believe you remember from the lessons in the primer

I was the bird that knocked on the window

It was a harsh winter, outside it was freezing

The fields were without wheat, lock and key on the barns

Since then I made a nest for my bird in every season

Even when it was in migration

I look for wheat for him, a him for freedom for me

When one sleeps, the other keeps guard in the rain

And now that we are embarking on the roads of poetry

Together with my bird we are conquerors of the universe

Lili Vanilly

Käti Käti Maria – Dini Mueter

Black Marble – A Great Design

The Knife – Colouring Of Pigeons

Bob Dylan – It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)

Apparat – Limelight

Martin Kohlstedt – LEH

DoNormaal – Ego Slave

Lusine – Just A Cloud

DIE DIE BE – You Are You

Björk – The Gate

Sigur Rós – Varðeldur

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Bardhec Berisha

Shenjtori me nënkresën prej gurit

(Triptik zviceran)

1. Nga Ligjërimet e Bruder Klaus, Vëllaut Klaus

Mbaje në mend, ju keni ardhë në Atdheun e Mikrpritjes.

Atdhe i Të Pastrehëve.

Në Vendin që i bashkon

rreth një Tryeze Botën, Njeriun dhe Hyjninë.

E, po qe se ti më mban në besë tërë kohës,

vetëm një minutë jete ty të duhem.

Këtë Yll që ndriçon Botën,

unë e pashë sa isha në Barkun e Nanës.

Dhe Një Mur të madh.

Dhe Një Enë të Vajit.

Mandej shfaqet Drita që depërton në rruzull.

(Mandej ai u nis në luftë. Ja njeriu, luftëtari dhe shenjtori.

Që e dënonte Të Keqen. Që nuk i vriste armiqtë, por i mbronte.

Ai bëri një betejë, që më të mos ketë nevojë për gjashtë shekuj.

Mandej, u tërhoq në Vetminë e Madhe: për t’i parë sëmundjet e kohës.

Katër Drita ia zbulojnë Konakun asketik të Vetmisë në Rantf.

Vetëm Dy Dritare i duhen: njëra kah Lutjesorja, tjetra kah Njerëzit.

Me Shpirtin e Zgjuar: merrte shqetësimet e gjindjes e ia dërgonte Hyjit.

Aty ku njerëzit shtegtojnë kah thellësitë, merr shtat një jetë e re për botën).

2. Ligjërime për shtërzimet në kohë

(Dhe prapë kohët e vështira, acarimet, krahët rivalë.

Luftërat civile.

Gverret në politikë a kishë, në mes qytetesh a krahinash.

Ja mistiku dhe njeriu i politikës.

Gjykatësi dhe Njeriu i Drejtë.

Aty është Shpirti Pajtues. Paqekrijuesi dhe Shenjtori.

Aty vijnë të varfër dhe të pasur,

dukët e lartë nga Milano, Venediku e Austria.

Kantonet aleate thikë e pesë.

Mandej vjen Pajtimi i Madh Helvetik.

Ai qëndronte mes tokash të prera me kufij, si me thikë).

Në Librin e Kishës

më duhet t’i shkruaj vizionet, vegimet, vegullitë e shajnitë.

Aty të zbulohen shtigjet e brendshme.

Zërat e qetë mes zhurmash.

Ligjërimet profetike për shqetësimet helvetike,

shtërzimesh në kohë.

Për Paqen nuk ka nevojë ligjëratë:

ajo është dhuratë. Hyji është paqe.

Paqes i duhen Drejtësidashësi, Liridashësi dhe Hyjdashësi.

3. Ligjërime të Nyjes së Re për thellësitë e Qenies, Dheut e Atdheut

(Ja, këtu, te ky fshat, Flüeli-Ranft,

i dëgjon jonet e ujërave, majemaleve, guralumit.

Mes reve, hijeve të dikurshme të kufijve.

Drurit të Blertë të Jetës.

Pëshpërimat mistike mes prehjeve,

për t’u bërë një me Një Mendje, me Hyjin:

Aty është Pika në Qendrën e Universit e Bruder Klaus-it.

Me Tri Rreze

që shpërndahen në të katër anët pafundësisht, pafundësisht.

Edhe pas gjashtë shekujsh, aty të merr për dore Bruder Klaus.

Të shpie kah Lutje-zbulimi i të vërtetës për veten):

Dëgjo, tash ty të duhet Nyja e Re

për thellësitë e Qenies, Dheut e Atdheut.

Këtu e gjen Mjeshtërinë e Heqjes së Kufijve,

Shembjes së Mureve, Urrejtjeve.

Shërimit të sëmundjeve të Shpirtit e të Trupit,

të Kohës e të (Mëmë)Dheut.

(Edhe pas gjashtë shekujsh

aty shkojnë njerëzia të pajtohen me vetveten.

Luten, me nga një Qiri të Ndezur Zemre,

te Guri që i shërbente Shenjtorit si nënkresë).

(5-8 janar 2014, Flüeli-Ranft, Zvicër)

kosova, përshtypjet e para

lufta është ende këtu

nëpër nënkalime me sprei të shkruar „heronjtë e uçk etj“

& në çdo fshat ka edhe përmendore të vogla

për të masakruarit & të rënët për liri

në qytete përmendoret e komandantëve dhe luftëtarëve

statuja të mëdha që mbijetuan

aeroporti adem jashari

i pagëzuar me emrin e che-s shqiptar

kështu duket ai, me mjekër të madhe, me shikim të vendosur

një burrë, të cilin do ta takoja me dëshirë

pionieri i uçk-ës, një burrë nga drenica e kuqe

i cili u rebelua kundër aparteidit të tërbuar

-në mars 1998 së bashku

me 56 anëtarë të familjes & miq

dëshmorë ranë

shtëpitë me tulla të pjekura, të palyera

ia nisin për t’i ndërtuar

harxhohen paratë

e lënë të pakryer

kryesorja është e banueshme

mbeturina të lira në breg të rrugës

në gropa pranë rrugëve

nganjëherë nga djegiet

djersitet tymi i zi

tokë e djegur

mure të qëlluara me armë

plot vrima

& kallashnikovë të fshehur

rugova lëviz në mur

përballë tij një përmendore e luftës në prishtinë

me armë zjarri në dorë

gjithandej janë ata, gjithandej

nderim për pacifizmi, por edhe për ata  që luftuan me armë

në dorë

kundër një armate që kishte një armatim më të mirë,

dhe me të vërtetë

meritojnë çdo respekt

nuk ka iluzione për luftën e drejtë

patriotizmi mund të jetë një sëmundje

dëshira për liri … kurrë!

kush interesohet për gjak?

it’s the mind, it’s the mind!

„çka të pëlqen më se shumti tek unë?“

pyeste njeriu i parë zotin?

the mind, the mind! (mendja)

Përmallimi

Gjendem rrez një mali 

Pishat e larta nuk e lënë rrezen e diellit të vij tek unë

I përmalluar, i zhytur në mendime, krejt i lirë pa praninë e shefit tim

Skam çka punoj

Sa ulem këtu, sa atje, me drojën e shefit se do të më bërtas nëse më gjenë ulur

Pranë meje gjendet një gyp i gjerë i ujit tek këndon qyqërimën monotone

Është një përrua i vogël me gurullimë të mbytur vajtimi

Mbathur kam qizme pune, luaj me ujt e përrojt

Kjo lojë mi kujton ditët e fëmijërisë sime, ditët shkollore kur luaja nëpër përroskat e fshatit

Tani luaj me ujt e huaj

I përmalluar largë vendlindjes

I përmalluar për arat, përrojat, fushat

I përmalluar këtu, përballë meje gjendet një shtëpi fshatare

Vendasit i quajnë purre

Në kopsht një viq mutak, posa pëlliti, ktheva kokën e thirra ‘Galë, Galë’

I përhumbur, i këndellur pastaj e kuptoj se nuk jam në shtëpi

Nuk është gala ime

Dielli shpërthen kurorën e pishave

Rrezet depërtojnë nëpër kolonën krenare

Më përkëdhelin me afsh

Ngris kokën dhe shof një aeroplan

Prapë përhumbja, duke i kujtuar vargjet që këndonin motrat dhe nanat tona

“Moj ballanë që shkon hava

Vëllaun apo djalin tim a ma ke pa

E kam pa unë në gurbet

Tuj punu e tuj hek keq”

Në përhumbje i shoh motrat dhe nënat si flasin me ballanën

Si i përshëndesin djemtë që si kanë parë me vite, me muaj

E thithja me afsh tymin e një cigare

Thuajse ajo më kishte faj pse gjendem unë i vetmuar

Viqi mutak kulloste, uji rridhte

Unë thithja, e thithja tymin e duhanit

Ujt e përrojt me qyqerim vajtuese, shkonte në rrugë të gjatë

Por, humbjen ma largon ardhja e shefit me gjipin e tij zhurmëkërcënues

Lëvizja drejtë dërrasave andej e këndej

Në këtë ditë pune i përmalluar duke mplakur vitet

Duke i lënduar me këngën e pafundshme të përmallimit

Bujarit

Gëzimi i parë për mua, ti je

Në mesin e hidhërimit të moshës

Në mesin e gëzimeve do të rritesh, tërë hare

Pas lojës, të bukurës, e diellit joshës

Do të mësosh si ecët, si flitet

Si lexohet jeta, bota, libri, abetarja

Si njëhësohet kozmosi

Si shumëzohet tradita

Si ligjërohet qëndresa

Qyteti si ngritet

  

Lisi

Kupolla e majës së Pilatusit

Buzëqeshi me gjithë zemër

Në momentin kur erdhe ti në këtë botë

Dëshira e pleqërisë sime të sapofilluar, u plotësua

Dhe u hap një kapitull i ri, plotë energji

Erdhi në këtë botë mjalti i mjaltit

Do të thoshte nëna ime, dritë past

Gëzim kemi, gëzim në sojin tonë

Kemi vetëm gëzim, ne

Ti dhe gjenerata jote do të punoni

Në njësimin e kozmosit

Në shumëzimin e traditës

Do të tregoni si ligjërohet qendresa

Jeta si lexohet

Leka

Rrezet e diellit ishin më të këndshme atë ditë

Vapa e verës ishte më e freskët, me dashje

Gjithcka ishte në vendin e vet

Gjithçka kishte kuptim, kur ti shqiptove vajin e parë në këtë botë

Urimet rrjedhin nga çdo anë

Një gëzim i papërshkrueshëm ishte vaji yt i ëmbël, melankolik, ëngjëllorë

E freskoj shpirtin e prindërve të dashur

Dashuria e tyre e sinqertë kulmoj me dashuri

Der Heilige mit dem Stein unter dem Kopf

(Schweizer Triptychon)

Aus den Reden von Bruder Klaus

Denken Sie daran, Sie sind in die Heimat der Freundschaft gekommen.

Heimat der Obdachlosen.

In dem Land, das die Welt,

den Menschen und die Göttlichkeit

um einen Tisch vereinigt.

Und wenn du mich die ganze Zeit unter

Ehrenwort haltest,

nur eine Minute des Lebens brauchst du mich.

Dieser Stern, der die Welt erleuchtet,

den ich sah, als ich im Mutterleib war.

Und ich sah noch eine grosse Mauer

und ein Gefäss für Öl.

Dann erschien das Licht, das die Kugel durchdringt.

(Dann zog er in den Krieg und siehe da, der Mann, der Krieger und der Heilige.

Der das Böse verurteilte. Der die Feinde nicht tötete, sondern verteidigte.

Er machte eine Schlacht, dass es für sechs Jahrhunderte nicht mehr notwendig wäre.

Dann zog er sich in die grosse Einsamkeit zurück: um die Erkrankungen der Zeit zu sehen.

Vier Lichter enthüllen seine asketische Einsamkeitsherberge in Ranft.

Nur zwei Fenster braucht er: eines zum Gebetbuch, das andere zum Volk.

Mit dem intelligenten Geist empfing er die Sorgen der Bevölkerung und sandte es zu Gott.

Dort wo Menschen in die Tiefe pilgern, wächst ein neues Leben für die Welt).

2. Die Reden zu zeitlichen Einschränkungen

(Und wieder schwierige Zeiten, Irritationen, Rivalen,

Bürgerkriege.

Auseinandersetzungen in der Politik, in der Kirche, zwischen den Städten oder Provinzen.

Hier ist der Mystiker und der Mann der Politik.

Richter und Gerechter.

Da ist der Seelengeist. Friedensstifter und Heilige.

Da kommen Arme und Reiche,

hochrangige Herzöge aus Mailand, Venedig und Österreich.

Verstreute verbündete Kantone

Dann kommt die grosse helvetische Versöhnung.

Er stand zwischen dem Boden, geschnitten in die Grenzen wie mit einem Messer.)

Im Buch der Kirche

muss ich die Visionen, nebelhafte Erscheinungen, Äusserungen und falsche Vorstellungen schreiben.

Dort sollen die inneren Wege entdeckt werden.

Leise Stimmen, zwischen Geräuschen.

Prophetische Vorträge über helvetische Reden,

falsche Vorstellungen in der Zeit.

Für den Frieden ist keine Rede nötig:

Es ist ein Geschenk. Gott ist Frieden.

Frieden erfordert Gerechtigkeit, Freiheit und Göttlichkeit.

3. Die Rede des Neuen Nuntius über die Tiefen des Seins, der Erde und des Vaterlandes

(Hier in diesem Dorf, Flüeli-Ranft,

hörte er die Klänge des Wassers, der Berge, und der Flusssteine.

Zwischen den Wolken, den Schatten der ehemaligen Grenzen.

Des grünen Holzes des Lebens.

Mystisches Flüstern zwischen der Ruhe,

um eins mit einem Geist, mit dem Gott zu werden:

dort ist der Punkt im Zentrum des Universums des Bruders Klaus

Mit drei Strahlen

auf allen vier Seiten unendlich verstreut, unendlich.

Auch nach sechs Jahrhunderten nimmt dich an der Hand, Bruder Klaus.

Führt dich das Gebet zur Wahrheit über dich selbst zu entdecken):

Hör, du brauchst jetzt den Neuen Nuntius

für die Tiefen des Seins, der Erde und des Vaterlandes.

Hier findet man Beherrschung der Abschaffung der Grenzen,

Der Fall der Mauer, des Hasses.

Heilung der Krankheiten, des Geistes und des Körpers,

der Zeiten und des (Vater) Landes.

(Auch nach sechs Jahrhunderten

gehen die Leute da hin, um sich mit sich selbst zu versöhnen.

Sie beten mit einer brennenden Kerze

zu dem Stein, der dem Heiligen als Kissen diente).

(5.-8. Januar 2014, Flüeli-Ranft, Schweiz)

kosovo, erste eindrücke

der krieg ist präsent

an unterführungswänden sprayereien: «uçk heroi etc»

& in jedem dorf, auch noch so klein

denkmäler für die massakrierten & gefallenen

in den städten kommandanten, kämpfer

überlebensgross als statue

der flughafen adem jashari

ist nach dem kosovarischen che benannt

so schaut er aus, bart, volles haar, entschlossener blick

jemand, den ich gerne getroffen hätte

uçk-pionier, n junge aus dem roten drenica

der gegen die abgesteckte apartheid aufmuckte

– im märz 1998 zusammen mit

56 familienmitglieder & freunden

liquidiert

häuser aus backsteinen, unverputzt

man beginnt

das geld geht aus

mans lässts

hauptsache bewohnbar

loser abfall am strassenrand

in den strassengräben

manchmal brennt er

schwitzt schwarzen rauch

verbrannte erde

durchsiebtes mauerwerk

& in den unterschlüpfen

lagern kalaschnikows

rugova flattert an der wand

vis à vis eines kriegerdenkmals in pristina

mit feuerwaffe

überall sind sie, überall

pazifismus in ehren, aber wer sich mit der waffe in der hand

gegen eine zahlen- wie austrüstungsmässig weit überlegene armee stellt

hat alle achtung verdient

keine illusion von gerechtem kampf

patriotismus kann eine krankheit sein

der wille zur freiheit … niemals!

wer interessiert sich fürs blut?

it’s the mind, it’s the mind!

«was magst du am liebsten an mir?»

fragte der erste mensch gott?

the mind, the mind!

Sehnsucht / Heimweh

Ich befinde mich am Fusse eines Berges,

Hohe Kiefern lassen die Sonnenstrahlen nicht durch

Sehnsucht, tief in Gedanken, frei ohne die Anwesenheit meines Chefs

Ich habe nichts zu arbeiten

Ich sitze hier, ein wenig da, mit der Angst, dass mein Chef sich auf mich stürzt, da ich sitze

In meiner Nähe fliesst ein breites Wasserrohr und sein monotones Geträller singt

Es ist ein winziger Bach mit einem ertrunkenen, plätschernden Klagelaut

Ich trage meine Arbeitsstiefel und spiele mit dem Wasser des Baches

Dieses Spiel erinnert mich an Kindheitstage, Schultage, an denen ich früher in den Dorfbächen gespielt habe

Jetzt spiele ich in fremden Gewässern

Heimweh, weg von Zuhause

Heimweh nach Feldern, Bächen, Wiesen

Heimweh hier, gegenüber von mir gibt es ein Dorfhaus

Die Einheimischen nennen sie Bauern

Im Hof sah ich ein Kalb, als es muhte, drehte ich meinen Kopf und rief «Galë, Galë»

Verloren, und dann wieder zurück erinnere ich mich, dass ich nicht zu Hause bin

Es war nicht meine Gala

Die Sonne bricht durch die Krone der Kiefern

Die Strahlen durchbrechen die stolzen Säulen

Und streicheln mich mit Leidenschaft

Ich hebe meinen Kopf und sehe ein Flugzeug

Ich verlor mich wieder und erinnerte mich an die Verse, die unsere Mütter und Schwestern immer wieder gesungen hatten

«Oh Ballon, der am Himmel fliegt,

hast du meinen Bruder oder Sohn gesehen

Ich sah ihn weit weg von zu Hause

Er arbeitet sich bis auf die Knochen»

Verloren wie ich war, sehe ich unsere Schwestern und Mütter, wie sie mit dem Ballon sprechen

Wie sie den Söhnen alles Gute wünschen, die sie seit Jahren, Monaten nicht mehr gesehen haben

Ich zog an meiner Zigarette mit Leidenschaft,

Als ob es ihre Schuld wäre, dass ich mich einsam fühle.

Das Kalb graste, das Wasser floss.

Und ich zog, zog an der Zigarette

Das Wasser des Baches mit seiner heulenden Wellenform hat lange Wege zurückgelegt

Aber, ich wurde von meinen Gedanken weggezerrt durch die Ankunft meines Chefs mit seinem lautstark bedrohlichen Jeep

Ich bewegte mich immer wieder hin und her zu den Brettern

An diesem Arbeitstag, Heimweh, Alterung über die Jahre

Sie mit dem unendlichen Lied der Sehnsucht verletzend

An Bujar

Das erste Glück für mich, bist du

Inmitten des Zorns des Alterns

Inmitten von Glückseligkeiten wirst du wachsen, voller Freude

Nach dem Spiel, Schönheit und die verführerische Sonne

Du wirst lernen, wie zu gehen, wie zu sprechen

Wie das Leben, die Welt, Bücher, das ABC zu lesen

Wie den Kosmos zu verstehen

Wie die Tradition zu pflegen

Wie Widerstand zu predigen

Wie eine Stadt entsteht

Lisi

Die Spitze des Pilatusgipfels

Lächelte von ganzem Herzen

In dem Moment, als du in diese Welt kamst

Der Wunsch meines jetzt beginnenden alten Alters wurde erfüllt

Und ein neues Kapitel voller Energie begann

Der Honig der Honige kam in die Welt

Meine Mutter würde sagen, sie sei gesegnet

Glück haben wir, Glück in unserer Mitte

Nur Glück haben wir

Du und deine Generation werdet arbeiten

Auf dem Weg zur Singularität des Kosmos

Die Zunahme der Tradition

Du wirst sagen, wie Widerstand gepredigt wird

Wie das Leben gelesen wird

Leka

Die Sonnenstrahlen waren an diesem Tag sehr angenehm

Die Sommerhitze war frischer, mit Liebe

Alles war an seinem Platz

Alles hatte Bedeutung, als du deine ersten Schreie in die Welt geschrien hattest

Glückwünsche kamen von überall her

Eine unbeschreibliche Freude war dein süsser, melancholischer, engelsgleicher Schrei

Es hat den Geist deiner lieben Eltern erfrischt

Ihre aufrichtige Liebe gipfelte in der Liebe

The Saint with a Rock for a Pillow

Remember, you came to the home of hospitality

The home of the homeless

To the place that unites the world around a table, man and god

And if you hold me to my honor for all time

A minute only will seem like it illuminated the world.

I saw as I was in my mother’s womb

A big wall and a bowl of anguish

Then, the light that pierces the globe appears

Then, he went to war

There he is, man

The fighter, the saint that condemned evil

That did not kill enemies but defended them,

He waged war, so there won’t be another necessary for six centuries

Then he receded into loneliness to gaze upon the ills of the time

Four lights illuminate his abode in its heavy loneliness

He needs but two lights, one towards the place of prayer the other towards people

Awakened in spirit he took the upsetting state and sent the gods after it

There, where people migrate towards inner depths, a new life for the world

Sermons about the difficulties of time, the times that angered the wings of rivals, civil warriors

Appears into politics the Achish, amidst cities and other regions

There for the mystic and the man politic

The Court and the righteous man

There lies the spirit of reconciliation, creator of peace, the saint

There come poor and wealthy alike

Far away from Milan, Venice and Austria

The allied cantons at each other’s throats, and then comes the great Helvetic reconciliation

There he stood in the middle of lands divided as if by a knife

In the book of the church I need to write my visions, my mirages, the miracles, the sainthoods

There but lie the inner paths, the voices amidst the noise, prophetic preachings and Helvetic turmoil

Struggles of the time,

There is no need to preach peace

For it is a gift

God is a gift.

Peace seeks, justice – love, freedom – love and god – love

Preachings of the new about the depth of the creature of the earth and home

Here, in this village of Flueli ranft

You hear the echoes of the waters, the peaks, the rapids

Between the clouds, the shadows of former borders

The lush tree of life

Mystical whisperings between rests

To become one, in mind with the gods

There, is the center point of the universe of brother Klaus, with three rays

That diverge into all four directions, infinite, infinite

After six centuries, Brother Klaus will take your hand

And lead you to prayer towards discovering the truth about yourself

Listen

Now you require the new vein for the depths of being, earth and home

This is where you find the mastery of removing borders

The breaching of walls, hates

The cure to the ailments of the soul, the body, time, the motherland

And after six centuries, there the people go to reconcile with themselves

They pray with one candle lit in the heart

At the rock that is the pillow of the Saint.

Kosovo, first impressions

War is still here

Through underpasses painted in spray paint

The Heroes of the KLA, etc.

Like in every village, there are small memorials for the massacred and the martyrs of peace

In cities, monuments to commanders and fighters, big statues that survived

The Airport Adem Jashari, named after the Albanian Che Guevara

This is how he looks

With a big beard

A determined look

A man I would like to meet, a pioneer of the KLA

A man from the Red Drenica, who rebelled against the rabid apartheid in March of 1998

Together with 56 members of the family and friends, they became martyrs

The houses built with fire-bricks and mortar, unpainted, they started building until the money ran out, and left them unfinished.

The important thing was that it was livable.

The Garbage left on the side of the road, sometimes I the holes black smoke oozes from the burning

Burnt earth

Walls riddled with gunfire, full of holes, hidden Kalashnikovs

Rugova moves on the wall opposite at the war memorial in Prishtina

Firearms, guns in hand they were everywhere

Honoring pacifism as well as those who fought gun in hand

Against an army that had superior weaponry, and really they deserve every respect, these men and women

There are no illusions about the just war

Patriotism might be an illness, but the stuggle for peace, never ever.

Those interested in blood

It’s the mind, it’s the mind

What do you like most about me, the first man asked god

The mind, the mind 

Longing / Homesickness

I find myself at the foot of a mountain,

Tall pines don’t let the sunrays through

Longing, deep in thought, free without the presence of my boss

I have nothing to work

I sit here, a little there, with the fear of my boss bearing down on me for sitting

near me a wide waterpipe flows and sings its monotonous warble

It’s a tiny creek with a drowned, rippling wail

I am wearing my work boots, playing with the water of the creek

This game reminds me of childhood days, school days when I used to play in the village creeks

Now I play in foreign waters

Homesick away from home

Homesick for the fields, creeks, meadows

Homesick here, across from me there is a village house

The locals call them purre

In the yard I saw a calf, as it bleated, I turned my head and called “Galë, Galë”

Lost, and then back again I remember that I am not home

It wasn’t my Gala

The sun burst through the crown of pines

The rays breach the proud columns

And caress me with fervor

I raise my head and see a plane

I lost myself again, remembering the verses that our mothers and sisters used to sing

“Oh balloon that flies in the sky,
did you see my brother or son

I saw him far away from home

Working himself to the bone”

Lost as I was I see our sisters and mothers as they talk to the balloon

As they wish well to the sons they haven’t seen in years, months

I dragged my cigarette with fervor,

As if it was it’s fault that I find myself lonesome

The calf grazed, the water flowed

And I dragged, dragged the smoke of the cigarette

The water of the creek with its wailing ripple, traveled long ways

But, I got dragged away from my thoughts by the arrival of my boss with his noisily threatening jeep

I kept moving here and there towards the boards

On this working day, homesick, aging the years

Hurting them with the unending song of longing

To Bujar

The first happiness for me, is you

Amidst the ire of aging

Amidst happinesses, you will grow, full of joy

After play, beauty, and the seductive sun

You will learn how to walk, how to talk

How to read life, the world, books, the ABC

How to understand the cosmos

How tradition is fostered

How resistance is preached

How a city is raised.

Lisi

The top of the Pilatus peak

Smiled wholeheartedly

The moment you entered this world

The wish of my now beginning old age, was fulfilled

And a new chapter full of energy started

The honey of honeys entered the world

My mother would say, blessings upon her

Happiness we have, happiness in our midst

Only happiness we have

You and your generation will work

Towards the singularity of the cosmos

The increase of tradition

You will tell how resistance is preached

How life is read

Leka

The sunrays were very pleasant that day

The summer heat was fresher, with love

Everything was in its place

Everything had meaning, when you cried your first cries into the world

Congratulations poured from everywhere

An indescribably joy was your sweet, melancholic, angelic cry

It refreshed the spirit of your dear parents

Their sincere love culminated in love

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Flamur Mahmutxhiku

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Shpëtim Selmani

1

Pas gjithë rrëmujës njerëzore që prodhon frikë,

Shqetësim, pasiguri, humbje, vuajtje, trishtim, dhunë,

duhet të ekzistojë një vend i qetë pranë një deti të paanë,

ku secili prej nesh do të ketë mundësinë të ulet dhe të vështroj,

të vështroj, të vështroj,

tej, larg, shumë larg,

kaq dorëlirë mbase mund të jetë natyra

2

Nga dashuria e madhe për muzikën

pastaj lindi dhuna,

nga dashuria e madhe për artin,

ai u bë i neveritshëm,

nga dashuria e madhe për atdheun,

cmendina u bë stil,

nga dashuria e madhe për Zotin,

gjaku mbuloi fytyrën e cdo besimi,

nga dashuria e madhe për njeriun,

ai u bë sall një këlysh në koliben

e absurdit,

nga dashuria e madhe për njëri tjetrin,

u formësua armiqësia,

kur fati i dashurisë mbetët në duart e hajvanëve

ajo sall do të shkatërrojë cdo gjë

dhe urrejtja fatkeqësisht do të bëhet e dëshirueshme.

3

Fëmijët e popujve të vegjël,

Janë insekte për fëmijët e popujve të mëdhenjë

Ata do ta kuptojnë se fati

Ka të bëjë dicka me fashizmin

Por atëherë vec se do të rriten dhe do të duhej të mbrojnë dashuritë e tyre.

Ata do ta kuptojnë se turpi është fundosur në gjakun e shekujve

Por atëherë vec se do të rriten dhe

do të duhej të duhej të

thurrin këngët e tyre të përbotshme.

Fëmijët e popujve të vegjël

Janë dëshmitë mashështore të gabimeve të pandreqshme që bëhen në emër të natyrës.

fëmijët e popujve të vegjël dhe lufta e tyre e pashmangshme për të mbetur gjallë.

Dhe tërë ai heroizëm qe duhet ta kenë në mënyrë të patjetërsueshme

4

Kam ëndërruar për revolucionin

Dhe kam përfunduar duke bërë dashuri me motrën e nështrimit

Kam ëndërruar për çlirimin e shpirtërave njerëzor

Dhe kam përfunduar duke ngrënë mishin e natës

Kam ëndërruar për dashurin e njeriut

Dhe kam përfunduar duke u armiqësuar me veten

Kam ëndërruar për paqen

Dhe kam përfunduar duke besuar se asgjësimi i luftës është i pamudur

Kam ëndërruar mjaftueshëm për të qenë i humbur, i hutuar, paranoik, i pasigurt

Kam ëndërruar mjaftueshëm për të qenë tamam njerëzor

5

Nuk dua njeriun

Ai ka një grusht të fuqishëm dhe ky grusht qeverisë mendjen

Nuk e dua njeriun

Ai ka simpati për gjakun

dhe këtë pëlqim ai e ka doktrin

nuk e dua njeriun

ai qoj dashuri me bombën dhe më pas piu ujin hyjnor nga syri i viktimës

nuk e dua njeriun

ai futi kthetrat e veta në fytin e lagur të dashurisë dhe më pas e përçmoi

nuk e dua njeriun

ai për shkak të ëndrrave të tij bëhet dora e zgjatur e dreqit

dhe dorë që nuk zgjatet

nuk e dua njeriun

ai arsyetohet pandershëm dhe pandershëm trashët me të këqijat

nuk e dua njeriun që rron për të qenë kundër tjetrit

që frymëzohet nga gozhda, nga kryqi dhe me … të zeza

nuk e dua njeriun që beson në paqe përderisa në shtratin e tij pushon qetë automatiku

nuk e dua njeriun

ai prish funksionin, demaskon mjetin dhe shpërdoron qëllimin

nuk e dua njeriun

ai e ka fytyrën e errët si një natë e lënë në mëshirën e trishtimit

nuk e dua njeriun,

lakmia e tij është një krijesë që ha bijtë e vetë dhe pastaj fërkon barkun

nuk e dua njeriun

ai ushqen drejtësin me qumshtin e prishur të macës

nuk e dua njeriun

thika e tij është gjetur, ngulur në gullmazin e fatit

nuk e dua njeriun

ai e ka vështrimin e egër, sytë e skuqur dhe pamjen e një plumbi

nuk e dua njeriun

coftinën e fundit politike

6

jam infrarealist ngaqë nuk e kam braktisur atdheun

asnjë atdhe nuk e dekoron zemërimin

jam infrarealist

ngase kundërshtoj me forcë çdolloj sundimi

dhe pas çdo konstatimi të tillë jam i gatshëm të ma hedhin bombën në gojë

jam infrarealist

ka kohë që miqtë më janë katandisur

dhe nga aty ku janë nënshtrohen diçka brenda vetës

jam infrarealist

ndërsa jam i vetëdijshëm për kotësin e poemave përballë realiteteve njerëzore

nuk kam asgjë më shqetësuese se dëshirat

jam infrarealist

sepse nga lashtësia deri më sot

një litar i madhë mosmarrëveshjes nuk është këputur

ende të gjithë mund ta kapin me duar

jam infrarealist

sepse kudo që shkoj, e dallojë qartë vuajtjen dhe sytë e saj të shkëlqejën

macet dashurojnë natën dhe lavdatat

jam infrarealist

sepse asgjësimi i shtëpisë ku jeton familja e madhe e së vërtetës

jam infrarealist

se më pëlqejnë rrugët, shiu dhe buzëqeshja e shitësës së bukës në mëngjes

jam infrarealist

dhe shpirti më dhemb për asgjë

sado që përdhoset në mënyrë të vazhdueshme,

lufta më e ashpër është ajo që mungon një fushëbetejë reale

vetëm gjaku nuk e përfaqëson atë

jam infrarealist

por gjithmonë 20 vjeçar

dhe jam i bardhë si sytë e të burgosurve

të dënuar përjetësisht

7

Unë jam përmbledhje e të gjithë shekujve të gjakut,

jam rezultat i të gjitha epokave historike,

i të gjitha mosmarreveshjeve në mes të gjitha qenieve,

jam i dobët përballë gjithë sistemeve të ngatërruara shoqërore,

jam i humbur në mes të gjitha dashurive kokëforta,

në mes të gjitha dashurive fatkeqe,

unë jam djali i të gjitha kombeve të trazuara

dhe pronari i të gjithë loteve e sharjeve, që jehojnë, kudo,

unë jam i paaftë për të qenë i lumtur ngase e kam kuptuar

se të gjithë ne, jemi motrat dhe vëllezërit e shqetësimit,

kam ardhur dikur, në mes spitaleve dhe

që nga atëherë askush nuk më mësoi se si të ja dal ndaj vetes,

më lanë me veten, për të qenë i tyre,

jam produkt i kapitujve të egërsuara njerezore

qysh nga koha kur gjarpëri ja hodhi njeriut

dhe si i tillë mbaj përgjegjesi për gjëra kot,

unë jam një rezultat, kaq,

prandaj kush flet për faje

le ta mësoj para së gjithash, emrin e turpit.

1

Nach all den menschlichen Unruhen, die Angst erzeugen,

Irritation, Unsicherheit, Verlust, Leid, Schrecken, Gewalt,

Da muss es einen ruhigen Ort an einem Meer ohne Grenzen geben,

Wo alle von uns sitzen und zusehen können,

Und sehen, und sehen,

Weit und weg, sehr weit

Vielleicht kann die Natur so grosszügig sein

2

Aus grosser Liebe zur Musik

Gewalt war geboren,

Aus grosser Liebe zur Kunst

Wurde es irritierend,

Aus grosser Liebe zur Heimat

Wurde Wahnsinn zu Mode

Aus grosser Liebe zu Gott

Bedeckte Blut das Gesicht jedes Glaubens

Aus grosser Liebe zum Menschen

Wurde er schnell zu einem Welpen im Inneren

Die Hütte des Absurden,

Aus grosser Liebe zu einander,

Feindschaft war geboren,

Wenn das Schicksal der Liebe in den Händen von Dieben liegt,

Wird es schnell alles zerstören

Und Hass wird zum Begehren.

3

Die Kinder kleiner Völker,

Sind Insekten für die Kinder grosser Völker

Sie werden verstehen, dass das Schicksal

Etwas mit Faschismus zu tun hat

Doch zu diesem Zeitpunkt werden sie erwachsen geworden sein und ihre Liebe verteidigt haben müssen

Sie werden verstehen, dass Scham im Blut der Jahrhunderte ertrank

Doch zu diesem Zeitpunkt werden sie erwachsen geworden sein

Und sie werden ihre eigenen weltlichen Lieder weben müssen

Die Kinder kleiner Völker

sind ein grosses Zeugnis für die nicht zu behebenden Fehler, die im Namen der Natur gemacht werden

die Kinder kleiner Völker und ihr unvermeidlicher Krieg, um am Leben zu bleiben

und all das Heldentum, das sie haben müssen, um eine gemeinsame Stimme zu haben

4

Ich habe von einer Revolution geträumt

Und am Ende habe ich mit der Schwester der Unterwerfung Liebe gemacht

Ich habe von der Befreiung der menschlichen Seele geträumt

Und am Ende ass ich aus den Gedärmen der Nacht

Ich habe von der Liebe zum Menschen geträumt

Und am Ende machte ich mich mir selbst zum Feind

Ich habe vom Frieden geträumt

Und am Ende glaubte ich, dass die Ausrottung des Krieges unmöglich ist

Ich habe genug geträumt um verloren zu sein, verwirrt, paranoid, unsicher

Ich habe gerade genug geträumt, um ein Mensch zu sein

5

Ich liebe den Menschen nicht

Er hat eine starke Faust, die den Geist regiert

Ich liebe den Menschen nicht

Er hat eine Sympathie für Blut

Und diese Sympathie ist seine Lehre

Ich liebe den Menschen nicht

Er machte Liebe mit einer Bombe und trank aus den himmlischen Gewässer der Augen eines Opfers

Ich liebe den Menschen nicht

Er tauchte seine Krallen in den nassen Hals der Liebe und trat darauf

Ich liebe den Menschen nicht

Derjenige, der wegen seiner Träume zur Hand des Teufels wird

Eine Hand, die sich anderen nicht ausleiht

Ich liebe den Menschen nicht

Er begründet unehrlich und mästet sich so an dem Bösen

Ich liebe den Menschen nicht, der lebt, um sich dem anderen zu widersetzen

Der sich inspirieren lässt von Nägeln, dem Kreuz … und noch Schlimmerem

Ich liebe den Menschen nicht, der an Frieden glaubt, während er neben einer automatischen Waffe schläft

Ich liebe den Menschen nicht

Er ruiniert die Funktion, entfernt das Werkzeug und missbraucht den Zweck

Ich liebe den Menschen nicht

Sein Gesicht ist dunkel wie eine Nacht, die der Gnade des Schreckens überlassen wurde

Ich liebe den Menschen nicht

Sein Neid ist ein Wesen, das seine Jungen frisst und danach seinen Bauch streichelt

Ich liebe den Menschen nicht

Er füttert Gerechtigkeit der verdorbenen Milch einer Katze

Ich liebe den Menschen nicht

Sein Messer wurde gefunden, gestossen in den Bauch des Schicksals

Ich liebe den Menschen nicht

Er hat einen tollwütigen Blick, rote Augen und das Aussehen einer Kugel

Ich liebe den Menschen nicht

Der letzte politische Kadaver

6

Ich bin ein Infrarealist, weil ich meine Heimat nicht verlassen habe.

Keine Heimat salutiert Zorn

Ich bin ein Infrarealist

Weil ich mich kräftig gegen alle Arten von Regeln stelle

Und nach jedem Wort wie diesem, das ich sage, bin ich bereit, ihre Bomben zu essen

Ich bin ein Infrarealist

Es ist schon einige Zeit her, seit meine Freunde gegangen sind

Und wo auch immer sie sind, sie unterdrücken etwas in sich

Ich bin ein Infrarealist

Während ich mir der Sinnlosigkeit von Gedichten angesichts der menschlichen Realitäten bewusst bin

Ich habe nichts Beunruhigenderes als Wünsche

Ich bin ein Infrarealist

Weil von der Antike bis heute

Ein langes Seil des Missverständnisses nicht riss

Noch immer können sich alle daran festhalten

Ich bin ein Infrarealist

Denn wo auch immer ich hingehe, sehe ich das Leiden klar und deutlich und seine glänzenden Augen

Katzen und Lob der Liebe in der Nacht

Ich bin ein Infrarealist

Wegen der Vernichtung des Hauses, in dem die Familie der Wahrheit lebt

Ich bin ein Infrarealist

Weil ich die Strassen, den Regen und das Lächeln der Dame mag, die morgens Brot verkauft

Ich bin ein Infrarealist

Und meine Seele schmerzt umsonst

Egal, dass sie ständig getreten wird

Die am härtesten geführten Kriege sind die ohne echtes Schlachtfeld

Nur Blut repräsentiert es nicht

Ich bin ein Infrarealist

Für immer 20 Jahre alt

Und ich bin so weiss wie die Augen der Gefangenen

Lebenslang

7

Ich bin eine Sammlung von all den Jahrhunderten des Blutes,

Ich bin das Ergebnis aller historischen Epochen,

Von allem Zweifel zwischen allen Kreaturen

Ich bin schwach gegenüber allen falschen Sozialsystemen,

Ich bin verloren inmitten aller hartnäckigen Liebe,

Inmitten von Unglücklichen,

Bin ich der Sohn aller geplagten Nationen

Der Besitzer all der Tränen und Flüche, die überall widerhallen.

Ich kann nicht glücklich sein, weil ich verstanden habe

Dass wir alle die Brüder und Schwestern der Unruhe sind,

Ich kam einmal an, zwischen Krankenhäusern und seitdem

Niemand hat mir je beigebracht, mich mir selbst zu stellen.

Sie liessen mich in alleine, um ihnen zu gehören,

Ich bin das Produkt von wilden menschlichen Kapiteln

Von der Zeit, als die Schlange den Menschen überlistete

Und als solcher bin ich für sinnlose Dinge verantwortlich,

Ich bin ein Ergebnis, das ist es

Also, wer auch immer über Schuld spricht

Lass sie zuerst den Namen des Körpers lernen

1

After all the human turmoil that produces fear,

Irritation, uncertainty, loss, suffering, horror, violence,

There has to exist a calm place by a sea without limits,

Where every one of us can sit and watch,

And watch, and watch,

Far and away, very far

Maybe nature can be so generous

2

From a great Love for music

Violence was born,From a great love for art,

It got irritating,

From a great love for the homeland,

Insanity became fashion

From a great love for God,

Blood covered the face of every faith

From a great love for man,

He became rapidly a pup inside

The hut of the absurd,

From a great love for each other,

Enmity was born,

When the fate of love lies in the hands of thieves,

It will quickly destroy everything

And hate will become a desire.

3

The children of small peoples,

Are insects to the children of large peoples

They will understand that fate

Has something to do with fasciscm

But by that point they will have grown up and will have to have defended their loves.

They will understand that shame drowned in the blood of the centuries

But by that point they will have grown up

And they will have to weave their own worldly songs.

The children of small peoples

are a grand testament to the unfixable mistakes that are done in the name of nature

the children of small peoples and their inevitable war to stay alive

and all the heroism that they have to have unequivocally.

4

I have dreamed of revolution

And I ended up making love to the sister of submission

I have dreamed of the liberation of the human soul

And I ended up eating from the bowels of the night

I have dreamed of the love of man

And I ended up making an enemy of myself

I have dreamed of peace

And I ended up believing that the erradication of war is impossible

I have dreamed enough to be lost, confused, paranoid, unsure

I have dreamed just enough to be human

5

I don’t love man

He has a strong fist that rules the mind

I don’t love man

He has a sympathy for blood

And this sympathy is his doctrine

I don’t love man

He made love to a bomb and drank from the heavenly waters of a victims eyes

I don’t love man

He plunged his claws into the wet throat of love and stepped on it

I don’t love man

He who because of his dreams becomes the devils hand

A hand that doesn’t lend itself to others

I don’t love man

He reasons insincerely and as such fattens himself on evil

I don’t love the man who lives to oppose the other

Who is inspired by nails, the cross…and worse

I don’t love the man who believes in peace while sleeping next to an automatic weapon

I don’t love man

He ruins function, strips away the tool and misuses purpose

I don’t love man

His face is dark like a night left to the mercy of horror

I don’t love man

His envy is a creature that eats its young and caresses its belly afterwards

I don’t love man

He feeds justice a cats spoiled milk

I don’t love man

His knife was found, plunged in the gut of fate

I don’t love man

He has a rabid look, red eyes and the appearance of a bullet

I don’t love man

The last political carcass

6

I am an infrarealist because I didn’t abandon my homeland

No homeland salutes ire

I am an infrarealist

Because I resist with force, all types of rule

And after every word like this I utter, I am ready to eat their bombs

I am an infrarealist

It has been some time since my friends left

And wherever they are they supress something inside them

I am an infrarealist

While I am aware of the futility of poems in the face of human realities

I have nothing more upsetting than wishes

I am an infrarealist

Because since ancient times till today

A long rope of misunderstanding has not torn

Still everyone can grab hold of it

I am an infrarealist

Because wherever I go, I see suffering clearly and it’s shiny eyes

Cats and praise love in the night

I am an infrarealist

Because of the annihilation of the house where the family of truth lives

I am an infrarealist

Because I like the streets, the rain and the smile of the lady that sells bread in the morning

I am an infrarealist

And my soul hurts for nothing

No matter that it’s trodden on continuously,

The hardest fought wars are those with no real battlefield

Only blood does not represent it

I am an infrarealist

Forever 20 years old

And I am as white as the eyes of prisoners

On life terms

7

I am a collection of all the centuries of blood,

I am the result of all historical epochs,

Of all misgivings between all creatures

I am weak towards all mistaken social systems,

I am lost amidst all stubborn loves,

Amidst unlucky ones,

I am the son of all troubled nations

The owner of all the tears and curses, that echo everywhere

I am unable to be happy because I understood

That all of us, are the brothers and sisters of unrest,

I arrived once, in between hospitals and since then

Nobody ever taught me to face myself

They left me alone, to be theirs,

I am the product of wild human chapters

From the time the snake tricked man

And as such I am responsible for senseless things,

I am a result, that’s that

So, whoever talks about guilt

Let them learn first, the name of the body

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Besi Berisha

Avdi Hajdari-Kame

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

kamekame

Vacuum Point

Try to touch the:

Point, argument, space, proof, score, clause, drop, spot, dot, issue, matter, question, subject, affair, sense, understanding, meaning, significance, comprehension, place, country, seat, nation, location, purpose, aim, goal, scope, view, comma, attribute, peculiarity, virtue, character, top, tip, peak, pinnacle, summit, feature, trait, attribute, character, facet, moment, instant, hour, minute, jiffy, rate, scale, staircase, degree, level, point, detail, subtlety, specification, particularity, point, daintiness, essence, crux, core, substance, heart, point!

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

kamekame

Vacuum Dissolving

Sometimes you need to release your energy, but want this release to be harmonious, to make a «work noise» or positive effects about your goals.

So, through this video, in symbolical way, I take off from my body those hundreds of vacuum bubbles and use an accessory such as a grinding machine that creates a noise releasing the bubbles, and through this noise is attempted to achieve this harmony reflected as an art work in front of a public.

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

nunoeana

O REINO

The Kingdom is both a fabulation of perception and allegory of human behaviour. Being art a wild animal (Wittgenstein) it may well become the best way to foreground artistic creativity in its relationship to reality and perception.  Despite time and place, all the generations have a double dare: surviving and freeing their minds.  The birds and their rituals can represent human’s behaviour in society and in their relationship to the real with their repetitive ways of being but always with an infinite quest for the ultimate freedom: the power of the imaginary.

Ana Barroso und Nuno M. Pereira

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

What’s inside of Hyjnesha ne Fron (Goddess on the Throne)

Mikio Saito

Kushtrim Zeqiri

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Stay Strong

With this video I try to present the power of man and nature. As human beings in every place in which we live we are «at risk» of many factors such as politics in general, including local cultural policies, as well as global policies. In a word, we are threatened by degradation and similar forms of threats.

Reflection of the video comes with symbolisms which in this case perhaps try to express the mood of an artist. Artist is indirectly attacked from an animal that tries to take away the robe, therefore «to be degraded», and nice clothes present a fine sense of spirituality and a willingness to not stop creating. This attempt to strip the robe in a way indicates how we are indirectly attacked from the state and cultural policies, therefore the message of the video «Stay Strong» calls to withstand any challenge that comes, regardless of whether you really are, or you feel attacked.

This attack is not only an indirect physical attack, but is also an attack of the lack of appropriate social and institutional support when you need to present your works in other places.

For privacy reasons Vimeo needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Mole-Cycle

Mole-Cycle is a shortcut of the words «Molecular» and «Cycle». It reflects an experiment with centrifugal moves and is also an attempt to reach a goal for dismounting myself until to the main pillars of molecular composition as a matter and also to molecular chain or code model, so to draw out all the kinds of the energies that thinks you have, with a point for research of new futuristic dimensions, or at least an attempt for a deep visual appearance of dismounting molecular cycle that I have try to reflect with this video.

For privacy reasons YouTube needs your permission to be loaded. For more details, please see our Datenschutzerklärung.

Bujar Berisha

Ne jetojmë në një jetë monoteiste

Gjithçka niset nga njëshi dhe shkon përpjetë

Një zot, një tentim sqarim dhe sqarim për të gjitha gjërat

për këtë arsye njeriu kërkon formulën e botës

për këtë arsye gjendet shpejtë fajtori

ose në ditën e përditshme, apo në përjetësi

Ne e kemi një sistem ekonomik

Një sistem të njehsueshëm

Një jetë, një kohë dhe një orë

Kjo nuk ka qenë gjithmonë kështu

Dhe një eksplodim

Një nacionalitet, një zot

Për fat kishim histori të ndryshme

Këtu mund të vijnë edhe te luftërat e ndryshme

Këto histori tregojnë ngjyrat e ndryshme të jetës

Mendoj që këto duhet që të përpunohen

Ata që i shohin gjërat ndryshe nuk duhet që t’i luftojmë

Wir leben ein monistisches Leben

Alles beginnt bei «Eins» und geht aufwärts

Ein Gott, ein Versuch der Erklärung und eine Erklärung für alles

Darum sucht der Mensch die «Formel» der Welt

Darum ist der Schuldige schnell gefunden

Entweder im Alltag oder ewig

Wir haben ein ökonomisches System

Ein aufzählendes System

Ein Leben, eine Zeit, eine Stunde

Es war nicht immer so

Und eine Explosion

Eine Nation, ein Gott

Zu unserem Glück hatten wir verschiedene Geschichten

Hier können wir verschiedene Kriege hinzuzählen

Diese Geschichten malen die verschiedenen Farben des Lebens

Ich glaube an diesen sollten wir arbeiten

Wir sollten nicht die bekämpfen, die die Dinge anders sehen

We live a monistic life

Everything starts from the “One” and goes upwards

One god, one attempt at explanation and one explanation for everything

For this reason man seeks the ‘formula’ of the world

For this reason the guilty is found swiftly

Either in our day to days, or in forever

We have an economic system

An enumerative system

One life, one time, one hour

It wasn’t always like this

And one explosion

One nationality, one god

Lucky for us we had different histories

We can include different wars here as well

These histories paint the different colors of life

I think these should be worked on

We shouldn’t fight those who see things differently.

Program

Lageplan

Partner

Weitere Ereignisse durch Die Diebe

Weitere Erzeugnisse durch Die Diebe

2021-03-21T22:32:54+01:0012. Juli 2019|Ereignis|1 Comment
Go to Top